در استعاره‌هاست که هستیم

<p class="MsoNormal" dir="RTL" style="margin-bottom:0cm;margin-bottom:.0001pt;_x000D_
text-align:justify;text-justify:kashida;text-kashida:0%;line-height:normal"><font face="Tahoma"><span dir="RTL"></span><span dir="RTL"></span></font><span lang="FA" style="font-size: 12pt;"><font face="Tahoma"><span dir="RTL"></span><span dir="RTL"></span><span style="font-size: 18px;">«در استعاره­هاست_x000D_
که هستیم» با خوانشی نیچه­ای از آراء لکان، به مسئله استعاره و نسبت آن با انسانگی_x000D_
پرداخته است. آنچه نیچه به مثابۀ امر نمادین لکانی می­شناسد، زبان و استعاره؛ و_x000D_
آنچه به مثابۀ واقع می­شناسد، ماهیت اشیاء است. نیچه زبان را ماهیتاً استعاری می­بیند_x000D_
و آن را واسطه­ای میان انسان و جهان تلقی می­کند. از این رو، امر نمادین لکان، از_x000D_
نگاه نیچه، هاله­ای بهم­بافته از استعاره­هاست. نیچه نیز همچون لکان بر این باور_x000D_
است که گریز از استعاره </span><br><span style="font-size: 18px;">_x000D_
و زبان ممکن نیست و انسان راهی جز به سر بردن در زبان ندارد. نیچه ساختار شناختی_x000D_
انسان را مبتنی بر نسبت­های استعاری با جهان می­شناسد و کار انسان را شبیه­سازی_x000D_
جهان به خود می­داند. این کتاب در تلاش است به بسط آنچه نیچه دربارۀ زبان و_x000D_
استعاره گفته است، بپردازد و میان آنچه نیچه و لکان </span><br><span style="font-size: 18px;">_x000D_
می­گویند، پل بزند. همچنین، کتاب، در پشتوانۀ آراء نیچه و در توضیح ناممکنی واقعِ_x000D_
لکان، مروری بر یافته­های نظریه­های کوانتوم و نسبیت داشته و درپی پاسخگویی به این_x000D_
سوال بوده است: چرا امر واقع قلمرو ناممکن است؟</span></font><font face="IRLotus"><o:p></o:p></font></span></p>