می‌خواهیم از خانم دکتر ویدا شقاقی بنویسیم، نازنین‌استادی
که یک جلسه حضور در کلاس درسش کافی است تا برای همیشه شیفتۀ دانش وسیع و منشِ والا
و مهربانی و گرمای وجودش بشوی؛ در کلاسش تکواژ و وند و واژه‌بست و واژه بهانه بود تا به اصل مطلب برسیم: دانشجو بودن،
در پیِ کشف حقایق داده‌ها را کاویدن، پژوهشگر بودن،
و در ورای همۀ این‌ها، انسان بودن. در کنار درس،
از او نکته‌های بی‌شمار آموختیم. آموختیم که می‌توان همواره مهربان بود و همگان را به لبخند مهمان کرد؛
می‌توان سنگ صبور دانشجویان بود
و با رویی گشاده گوشِ شنوای دغدغه‌های علمی‌شان بود؛
می‌توان به دور از حاشیه‌ها، در مرکز علم و دانش گام‌های بلند و پرافتخار برداشت. هرگز چیزی از او ندیدیم جز
خوبی و مهربانی و لبخند و همدلی. امیدواریم سایۀ پرمهرشان همواره بر دنیای زبانشناسی
ایران گسترده باشد
