روایت پسااستعماری مهاجرت

روایت پسااستعماری مهاجرت

خوانش پسااستعماری متون ادبیات مهاجرت فارسی

روایت‌پردازی به‌همان ‌اندازه که در اختیار گفتمان‌های صاحب قدرت است، ابزارِ مقاومتِ گروه‌های اقلیت و درحاشیه قرارگرفته نیز است. ازاین‌رو در‌مقابلِ رویکردِ استعماریِ متونِ ادبی، استعمارزدایی ادبی از‌جمله روش‌های مقابله با روایت‌های گفتمانِ‌های استعماری، غالب و «درمرکز» است و تلاش می‌کند حقیقتِ گروه‌های به‌حاشیه‌رانده‌شده، به‌دور‌از تحریف و جبهه‌گیری خاصی ارائه شود. نویسندۀ مهاجر برای بازتعریف هویت خود، در فضای بیناگفتمانیِ مهاجرت و در سپهرِ نشانه‌ایِ سرزمینِ میزبان، ازطریقِ بازنمایی دلایل و شیوه‌های مهاجرت خود، اولین ترس‌ها و احساسِ ناامنی در سرزمین میزبان، چالش‌های زبانی خود با میزبان، ترس از در‌معرضِ قضاوت قرار گرفتن، نگاه شرقشناسانۀ میزبان به او، چالش‌های فراوانِ فرهنگی و اعتقادی که با میزبان دارد، بحرانِ هویتی که او را آشفته می‌کند و جدال همیشگی‌اش برای دست‌یابی به هویتی هیبریدی و سرانجام اقرار به وضعیت درحاشیه‌بودگی خود در دو سرزمین مادری و میزبان، دست به آفرینش گونۀ جدیدی از روایت می‌زند که عنوانِ «روایت پسااستعماری مهاجرت» مناسب‌ترین نامی است که می‌توان بر آن نهاد.